Μιλάμε για τα προβλήματα του τόπου: την διαφθορά, την ανεργία, την οικολογική καταστροφή, το ασφαλιστικό, το ισοζύγιο, τη φτώχεια. Τα περισσότερα από αυτά τα ζητήματα όμως δεν αποτελούν προβλήματα αλλά συνέπειες κάποιων άλλων προβλημάτων. Αυτές οι συνέπειες δεν λύνονται. Η λογική λέει ότι αντί να ψάχνουμε λύσεις για την κάθε μία συνέπεια ξεχωριστά, τις αφήνουμε κατά μέρος και καταπιανόμαστε κατ’ ευθείαν με το πρόβλημα που τις ενεργοποιεί. Μάλιστα, είναι πολύ πιο εύκολο να λύσουμε το ένα πρόβλημα παρά τις πολλές συνέπειές του.
Έτσι λοιπόν, το ασφαλιστικό είναι μία από τις συνέπειες ενός προβλήματος που μπορεί να ονομαστεί «έλλειψη δουλειών». Υπάρχουν πολλές δουλειές που μπορούν να «ανοίξουν» είτε από το κράτος, είτε από ιδιώτες, και οι οποίες είναι απολύτως αναγκαίες για τον τόπο. Όμως ο κρατικός μηχανισμός είτε μάχεται τους ιδιώτες, είτε απέχει από την ενδυνάμωση –εξέλιξη των κρατικών επιχειρήσεων καθώς και την δημιουργία νέων.
Τι νομίζετε ότι θα συμβεί αν μια παρέα ελλήνων μηχανολόγων μηχανικών αποφασίσει να συστήσει μια εταιρεία κατασκευής ηλεκτροκίνητων οχημάτων; Ή, μια εταιρεία κατασκευής γεωργικών μηχανημάτων;
Τι νομίζετε ότι θα συμβεί, αν ένας επαρχιακός δήμος προσπαθήσει να φτιάξει ένα σοβαρό έργο υποδομής;
Θα βρουν μπροστά τους το κράτος.
Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση θα αναθέσει σε πέντε καθηγητές και 100 φοιτητές την σχεδίαση και κατασκευή ηλιακών πινάκων για έναν οικισμό 5.000 κατοίκων;
Ούτε και εγώ το πιστεύω.
Διότι η κυβέρνηση δουλεύει για την «μεγάλη και σίγουρη» πολυεθνική που –επειδή μας αγαπάει και μας φροντίζει- θα μας προμηθεύσει με ηλιακούς πίνακες, ηλεκτρικά οχήματα, έργα υποδομής, όλα στην εκπληκτική τιμή των μαλλιών της κεφαλής μας σε 24 ημιάτοκες δόσεις.
Εφ’ όσον λοιπόν δεν υπάρχουν δουλειές, επόμενο είναι να υπάρχει και ανεργία, και χαμηλή παραγωγικότητα. Η έλλειψη παραγωγικότητας λοιπόν, σε συνδυασμό με την πλημμελή ασφάλιση, εγείρουν το ασφαλιστικό ζήτημα.
Αντί λοιπόν οι κυβερνήσεις του τόπου να προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα της παραγωγικότητας, (και –κατά συνέπεια- το ασφαλιστικό, την ανεργία κ.α.) καταπιάνονται με μια φτηνιάρικη αριθμητική, επιπέδου λαϊκής αγοράς (65 να τ’ αφήσω;).
Άλλη μία σοβαρή ένδειξη της εσκεμμένης αδιαφορίας τους.
…α!, και μην ξεχάσω: η εκκλησία και η Υ. Ν. Ε. Ν. (Υπεράνω Νόμων Ελληνόφωνη Ναυτιλία) δεν φορολογούνται….
3 σχόλια:
…α!, και μην ξεχάσω: η εκκλησία και η Υ. Ν. Ε. Ν. (Υπεράνω Νόμων Ελληνόφωνη Ναυτιλία) δεν φορολογούνται…:Καλά, νόμιζες πως οι ιδιοκτήτες θα φορολογούσαν τους εαυτούς τους;
Μόνη λύση του ασφαληστρικού είναι μόλις πέρνουν σύνταξη οι εργαζόμενοι να δολοφονούνται από επίλεκτο σώμα ασσασίνων που θα έχει συσταθεί για αυτόν το λόγο ακριβώς και έτσι δε θα υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η πολιτεία θα καλύπτει μόνο τα έξοδα κηδείας...
Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, όταν οι κυβερνήσεις άρχισαν να πιέζουν για αντιασφαλιστικές ανατροπές, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία λανσάρισε την πρόταση για τριμερή χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης. Πρότεινε, μάλιστα, και συγκεκριμένα ποσοστά: 2/9 ο εργαζόμενος, 4/9 ο εργοδότης, 3/9 το κράτος.
Το 1992, ψηφίζοντας το νόμο Σιούφα με τις σαρωτικές ανατροπές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δέχτηκε αυτό το αίτημα, με την αναλογία που πρότεινε η ΓΣΕΕ. Μόνο που το δέχτηκε μόνο για τους νεοεισερχόμενους στην ασφάλιση (από 1.1.1993). Ολα τα υπόλοιπα χρόνια, μολονότι οι νέοι ασφαλισμένοι ήταν μειοψηφία, το κράτος δεν πλήρωνε στο ακέραιο τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις του, που απέρρεαν από νόμο.
Το 2002, όταν πια τα χρήματα που έπρεπε να πληρώνει το κράτος είχαν γίνει κάμποσα και χρόνο με το χρόνο θα αυξάνονταν, ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και άλλαξε τη μορφή συμμετοχής του κράτους. Αντί για 3/9 στις εισφορές, θα δίνουμε -είπαν- 1% του ΑΕΠ το χρόνο. Το 1%, βέβαια, ουδέποτε έως τώρα ήταν 1%. Τα χρωστούμενα που μαζεύτηκαν θα πληρωθούν το 2008 όχι σε μετρητά, αλλά με ομόλογα μακράς διάρκειας (10ετή και άνω).
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έπρεπε κανονικά, για να είναι συνεπής με τη θέση της, να απαιτήσει από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πληρώνει τα 3/9 των ασφαλιστικών εισφορών για όλους τους εργαζόμενους (και όχι μόνο για τους μετά την 1.1.1993). Αντ’ αυτού, έκανε γαργάρα τη θέση της και συμφώνησε στο 1% του ΑΕΠ ετησίως. Για να φανεί η απατεωνιά τους, συγκρίνουμε τα ποσά που θα έπρεπε να πληρώσει το κράτος με βάση την πρόταση ΓΣΕΕ (3/9) με αυτά που πλήρωσε με τη ρύθμιση Ρέππα (1% ΑΕΠ). Αναφερόμαστε στα έτη 2003, 2004 και 2005, που έχουμε δημοσιευμένους ισολογισμούς του ΙΚΑ.
ΕΤΟΣ 3/9 1% ΑΕΠ ΔΙΑΦΟΡΑ
2003 2.555 1.373 -1.182
2004 2.767 1.450 -1.317
2005 2.915 1.611 -1.304
Τα ποσά έιναι σε εκατομ.ευρώ
Για ποιο λόγο χάρισε τόσα λεφτά στο κράτος η ΓΣΕΕ, χωρίς καν να δοκιμάσει να τα διεκδικήσει; Γιατί κινείται και αυτή στην αστική διαχειριστική λογική, με γνώμονα τα συμφέροντα του καπιταλισμού. Μόλις δε άλλαξε η κυβέρνηση, η ΓΣΕΕ «ανακάλυψε ξαφνικά», ότι το 1% του ΑΕΠ, που είχε συμφωνήσει με τους Ρέππα-Χριστοδουλάκη, δεν επαρκεί και πρέπει να γίνει 2,4%. Δεν μιλάμε για ψιλοποσά, αλλά για υπερδιπλασιασμό, που τον «ανακάλυψαν» μέσα σε δυο χρόνια!
Να γιατί λέμε ότι κάθε συζήτηση για τη χρηματοδότηση οδηγεί σε αυτοπαγίδευση των εργαζόμενων. Το μόνο ταξικό αίτημα είναι η κατάργηση της τριμερούς και η χρηματοδότηση μόνο από καπιταλιστές και κράτος.
Δημοσίευση σχολίου