Αν ήμουν στην Αθήνα θα κατέβαινα για να μεταστρέψω όσες σταγόνες μπορώ από το ποτάμι προς τα εκεί που πρέπει. Ρίσκο μεν, αλλά έξω από τον τάφο, μόνο ρίσκο υπάρχει. Θα έβρισκα ζημιάρικα παιδιά χωρίς κουκούλες και θα τους έδειχνα "το μη χείρον". Θα τους έλεγα, με τον τρόπο που ξέρω, να μην καίνε λίγα αυτοκίνητα, αλλά να ξεφουσκώνουν τα λάστιχα από πολλά (το οποίο είναι πολύ πιο επιζήμιο για τους εξουσιαστές -και σκέψου εσύ το γιατί-και ελάχιστα επιζήμιο για τους κατόχους των αυτοκινήτων). Θα τους έλεγα να μην σπάνε τα καταστήματα (εφ' όσον δεν θα μπορούσα να τους αποτρέψω) αλλά να βάλουν στόχο ΠΡΟΙΟΝΤΑ: Να καταστρέφουν κούτες με τσιγάρα, και να κλέβουν χειμωνιάτικα ενδύματα τα οποία στη συνέχεια να τα αφήνουν, σε ευδιάκριτα σημεία στις γειτονιές των αθλίων. Θα έπαιρνα μαζί μου ένα μαύρο σπρέϊ και θα έγραφα μπροστά από το τοιχείο του Αγνώστου Στρατιώτη "ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973" και "ΚΙΛΕΛΕΡ 1910".
Τέτοιες ιδέες μπορούμε εμείς να επινοήσουμε, και γι' αυτό πρέπει ΕΜΕΙΣ να κατέβουμε στο δρόμο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου