Κοινωνικοποίηση μέσω κοινής χρήσης ουσιών;

Κατ' αρχάς δέχομαι συγχαρητήρια. Ξανάρχισα το κάπνισμα (όχι όμως λόγω δουλειάς). Αναμένω λοιπόν τα συχαρίκια στα σχόλιά σας: μπράβο, καλός μαλάκας είσαι και τα τοιαύτα.. αλλά σας παρακαλώ να έχετε ποικιλία στο βρισίδι, δε τη μπορώ τη μονοτονία...
Κατά δεύτερο όλο και περισσότερο ανακαλύπτω πως αν δεν είσαι εξαρτημένος από μια μαλακία ουσία, δε μπορείς να επικοινωνήσεις με το υπόλοιπο κοπάδι. Για να οδηγηθείς όμως σε αυτές, θα πρέπει να συντρέχουν λόγοι... Επειδή λοιπόν την περιέργεια δε τη συγκαταλέγω σε αυτούς τους λόγους, θεωρώ μόνο το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, τη μιζέρια σαν τέτοιο. Η κοινή δυστυχία είναι σημαντικός παράγων για να τα βρει μια ομάδα ετερόκλητων ατόμων, προκειμένου τα μέλη της να μην είναι απομονωμένα. Ξεκινάμε από το απλούστερο, το τσιγαράκι. Το συναντάς παντού, αν δε καπνίζεις είσαι αδερφή φλώρος, μαμάκιας και δε συμμαζεύεται. Αν δε καπνίζεις δε έχεις λόγο να πηγαίνεις στα μπαράκια, στα κλαμπάκια στα κολάδικα και σε όλες αυτές τις μαλακίες που έχει φτιάξει η πουτάνα η κοινωνία μας για να ξοδεύουμε ανούσια τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μας, αφού τον υπόλοιπο μας τον τρώνε άλλου είδους νταβάδες... Τσιγάρο λοιπόν, το εισιτήριο για την κοινωνική αναγνώριση...
Ποτάκι, μπόμπα, τσίπουρα (μαγκιά κρητική και κλανιά), μαυροδάφνες, ρετσίνες για τους φτωχομπινέδες φοιτητές, ουίσκια για καθώς πρέπει αλκοολικούς και τα λοιπά για να μη στεγνώνει ο λαιμός με την πολύ πίσσα και νικοτίνη. Ό, τι έχει σταθεί στη στοματική κοιλότητα και στον οισοφάγο, να πάνε βαθεία μέσα στον οργανισμό με το κατάλληλο υγρό (βενζίνα θα ήταν καλύτερα πάντως). Το ποτάκι με παρέα, αλλά και κατά μόνας...
Βέβαια πρέπει να είμαστε και την ημέρα εξαρτημένοι, η κοινωνία της κατανάλωσης δε μπορεί να εξαντλείται στις βραδυνές ώρες. Έτσι ο γκαϊφές είναι απαραίτητο εφόδιο, όχι αυτή τη φορά για τη διασκέδασή μας, αλλά για το τσίτωμα μας το πρωινό. Βέβαια για τους χλιδάνεργους της 1ης μεσημεριανής είναι και αυτό μια αφορμή για κοινωνική συναναστροφή
Τα κοινωνικά κλισέ όμως δε σταματουν εδώ φυσικά...
Η αποδοκιμασία προς τους χρήστες ναρκωτικών γίνεται επιδοκιμασία όταν διαπιστώσει κανείς το πώς οι "φραγκάτοι" χρήστες είναι μάλλον περιζήτητοι για παρέα, όχι για τα λευτά τους μόνο...

Εγώ θα πρέπει να τα δέχτω αυτά;
Ο πόλεμος δεν είναι κατά της Εξουσίας, είναι κατά της κοινωνίας λοιπόν που πορεύεται με αυτόν τον τρόπο ζωής. Ποιός όμως πολεμά την κοινωνία; Εγώ μόνο να την χαϊδεύουνε, σε ό,τι μαλακία κάνει, βλέπω.

Υ.Γ. 2 φορές x 3 χρόνια είναι το σκορ μου στα κοψίματα του τσιγάρου (τα ολιγοήμερα δε μετράνε καθόλου)

Το κειμενο δημοσιεύεται χωρίς να έχει τελειώσει (μπορεί και να μην τελειώσει κιόλας ποτέ)